Personelin servis hizmetleri sırasında yapmış olduğu harcamalar ile pazarlama personelinin müşteri ziyaretleri için aldıkları hediyelik eşyalara ilişk

Özelge: Personelin servis hizmetleri sırasında yapmış
olduğu harcamalar ile pazarlama personelinin müşteri
ziyaretleri için aldıkları hediyelik eşyalara ilişkin belgelerin
tevsik edici belge olarak kullanılıp kullanılamayacağı hk.
Sayı: 
13334133-KVK-02-3
Tarih: 
15/05/2013
 
T.C.
DÜZCE VALİLİĞİ
Defterdarlık Gelir Müdürlüğü
 
   
Sayı : 13334133-KVK-02-3 15/05/2013
Konu : Faaliyet Kapsamında şirket elemanlarının seyahat  
harcamaları gider olarak kabul edilmesi
 
            İlgide kayıtlı özelge talep formunda, personelinizin satış sonrası verilen servis hizmetleri
(kurulum, bakım ve onarım faaliyeti) sırasında yapmış olduğu (taksi fişi, otobüs bileti, otopark fişi,
uçak bileti, posta alındı belgesi vb.) harcamalar ile pazarlama personelinin müşteri ziyaretleri için
aldıkları (kolonya, çiçek, elbise, altın, takı vb) hediyelik eşyalara ilişkin belgelerin gider belgesi
olarak kullanılıp kullanılamayacağı hususunda Defterdarlığımız görüşü talep edilmektedir.
            213 sayılı Vergi Usul Kanununun 3 üncü maddesinin (B) bendinde; "Vergilendirmede vergiyi
doğuran olay ve bu olaya ilişkin muamelelerin gerçek mahiyeti esastır." denilmiş, vergiyi doğuran
olay ve bu olaya ilişkin muamelelerin gerçek mahiyetinin yemin hariç her türlü delille
ispatlanabileceği belirtilmiştir.
            Anılan Kanunun 228 inci maddesinde ise " Aşağıdaki giderler için ispat edici kağıt aranmaz:
            1. Örf ve teamüle göre bir vesikaya istinat ettirilmesi mutat olmıyan müteferrik giderler; 
            2.Vesikanın teminine imkan olmayan giderler;
            3. Vergi kanunlarına göre götürü olarak tespit edilen giderler.
            1 ve 2 numaralı fıkralarda yazılı giderlerin gerçek miktarları üzerinden kayıtlara geçirilmesi
ve miktarlarının işin genişliğine ve mahiyetine uygun bulunması şarttır."hükmüne yer verilmiştir.
            Mezkur Kanunun 232 nci maddesinde; "Birinci ve ikinci sınıf tüccarlar, kazancı basit usulde
tespit edilenlerle defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçiler:
            1. Birinci ve ikinci sınıf tüccarlara;
            2. Serbest meslek erbabına;
            3. Kazançları basit usulde tespit olunan tüccarlara;
            4. Defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilere;
            5. Vergiden muaf esnafa.
            Sattıkları emtia veya yaptıkları işler için fatura vermek ve bunlar da fatura istemek ve almak
mecburiyetindedirler.            Yukarıdakiler dışında kalanların, birinci ve ikinci sınıf tüccarlar ile kazancı basit usulde
tespit edilenlerden ve defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilerden satın aldıkları emtia veya
onlara yaptırdıkları iş bedelinin (1.1.2013 tarihinden geçerli olmak üzere) 800 TL'yi geçmesi veya
bedeli 800 TL'den az olsa dahi istemeleri halinde emtiayı satanın veya işi yapanın fatura vermesi
mecburidir." denilmiş, 233 üncü maddesinde ise; birinci ve ikinci sınıf tüccarlar, kazancı basit
usulde tespit edilenlerle defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilerin fatura vermek
mecburiyetinde olmadıkları satışları ve yaptıkları işlerin bedellerinin yine aynı maddede sayılan
vesikalardan biri ile tevsik olunacağı hükme bağlanmıştır.
            167 Sıra No.lu Vergi Usul Genel Tebliğinde ise birinci ve ikinci sınıf tüccarlarla defter
tutmak mecburiyetinde olan çiftçilerin yukarıda 5 madde halinde sayılan kimselere sattıkları emtia
veya yaptıkları işler için satılan emtianın veya yapılan işin bedeli ne olursa olsun fatura
vermelerinin, emtiayı satın alan veya hizmeti yaptıran bu kimselerinde fatura istemelerinin ve
almalarının zorunlu olduğu ve bunlar için perakende satış fişlerinin geçerli olmayacağı
açıklanmıştır.
            Ancak, daha sonra yayımlanan 204 ve 206 Sıra No.lu Vergi Usul Kanunu Genel Tebliğleri ile
bu düzenlemeye bazı istisnalar getirilerek, mükelleflerin ticari faaliyetlerine ilişkin olarak
işyerlerinde kullanılmak ve tüketilmek amacıyla satın aldıkları (kırtasiye, büro ve temizlik
malzemeleri gibi) ve bedeli fatura düzenleme mecburiyetini belirleyen kanuni haddi aşmayan mal
ve hizmet bedelleri için düzenlenen perakende satış veya yazar kasa fişlerinin gider belgesi olarak
kabul edilmesi uygun görülmüştür. İşletmenin tüketimi dışında satışa konu olacak mal ve
hizmetlerin alımlarında ise bedeli ne olursa olsun fatura düzenlenmesi defterlere faturalara
dayanılarak kayıt yapılması gerektiği açıklanmıştır.
            Ayrıca, 275 Sıra No.lu Vergi Usul Kanunu Genel Tebliği ile de, taksi işleten mükelleflerden
alınan ve tutarı fatura düzenleme mecburiyetine ilişkin kanuni haddi aşmayan perakende satış
fişlerinin de, gider belgesi olarak kabul edilmesi uygun görülmüştür.
            Yukarıda yer alan hüküm ve açıklamalara göre; şirketiniz elemanlarının işle ilgili şehir içi
seyahatlerinde taksi işleten mükelleflerden alınan perakende satış fişleri hariç, otobüs, minibüs,
raylı sistem vb. ulaşım araçları kullanmaları durumunda belge temini zor olduğundan bu tür
harcamaların 228 inci madde kapsamında (gerçek miktarları üzerinden kayıtlara geçirilmesi ve
miktarlarının işin genişliğine ve mahiyetine uygun bulunması şartıyla) vesikanın teminine imkan
olmayan giderler olarak kabulü mümkün bulunmakla beraber söz konusu harcamalara ilişkin fatura
vb.belge temin edilmesi halinde bu belgeler tevsik edici belge sayılacaktır. Ancak şehirler arası
yapılan iş seyahatlerine ilişkin seyahat harcamalarının yolcu bileti ile tevsiki gerekmektedir.
            Diğer taraftan, servis hizmeti kapsamında şirketiniz elemanların şehir içi ve dışındaki
seyahatlerinde yemek ve benzeri harcamalarının ise kurum kazancının tespitinde gider olarak
dikkate alınabilmesi için fatura ile tevsik edilmesi gerekmektedir.
            Öte yandan, 5520 sayılı Kurumlar Vergisi Kanununun "Safi Kurum Kazancı" başlıklı 6 ncı
maddesinde; kurumlar vergisinin, mükelleflerin bir hesap dönemi içinde elde ettikleri safi kurum
kazancı üzerinden hesaplanacağı ve safi kurum kazancının tespitinde Gelir Vergisi Kanununun
ticari kazanç hakkındaki hükümlerinin uygulanacağı hüküm altına alınmıştır. Bu hükümler uyarınca
tespit edilecek kurum kazancından Kurumlar Vergisi Kanununun 8 inci maddesi ile Gelir Vergisi
Kanununun 40 ıncı maddesinde yer alan giderler indirilebilecektir.
            Ticari kazancın elde edilmesi ve idame ettirilebilmesi için yapılan genel giderlerin
matrahtan indirilebilmesi için giderle kazancın elde edilmesi ve idamesi arasında illiyet bağının
bulunması, giderin keyfi olmaması, yani kazancın elde edilmesi için mecburi olarak yapılması,
yapılan gider karşılığında gayrimaddi bir kıymet iktisap edilmemiş olması gerekir. Ayrıca, bu
giderlerin tevsik edici belgelere dayanması (fatura, fatura yerine geçen vesikalar gibi) ve yasal
kayıtlarda izlenmesi gerekmektedir.
            Bu hüküm ve açıklamalara göre, personelinizin servis hizmetleri sırasında yapmış olduğusöz konusu harcamalarla müşteri ziyaretleri için alınan hediyelik eşyalara ilişkin giderler yukarıdaki
şartları taşıması halinde kurum kazancının tespitinde indirim unsuru olarak dikkate alınabilecektir.
            Öte yandan, söz konusu giderlere ilişkin muvazaalı bir durumun tespit edilmesi durumunda
gerekli cezai işlemlerin yapılacağı tabiidir.
            Bilgi edinilmesini rica ederim.
 
 
(*)     Bu Özelge 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 413.maddesine dayanılarak verilmiştir.
(**)   İnceleme, yargı ya da uzlaşmada olduğu halde bu konuya ilişkin olarak yanlış bilgi verilmiş ise
bu özelge geçersizdir.
(***) Talebiniz üzerine tayin edilmiş olan bu özelgeye uygun işlem yapmanız hâlinde, bu fiilleriniz
dolayısıyla vergi tarh edilmesi icap ederse, tarafınıza vergi cezası kesilmeyecek ve tarh edilen vergi
için gecikme faizi hesaplanmayacaktır.